Αγωγή προσβολής πατρότητας - Νομιμοποίηση συντρόφου μητέρας με τον οποίο είχε σαρκική  συνάφεια κατά την περίοδο που ήταν σε διάσταση με το σύζυγό της - Αναγκαστική παθητική ομοδικία μεταξύ των εναγομένων - Ερημοδικία στην αναγκαστική ομοδικία καλύπτεται από τους παριστάμενους αναγκαίους ομοδίκους

Ι.  Κατά το άρθρο 1469 περ.5 ΑΚ, την ιδιότητα του τέκνου ως γεννημένου σε γάμο μπορεί να προσβάλει, μεταξύ άλλων, ο άνδρας με τον οποίο η μητέρα, ενώ βρισκόταν σε διάσταση με το σύζυγό της, είχε μόνιμη σχέση με σαρκική συνάφεια κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης. Επιπλέον, το άρθρο 609 ΚΠολΔ (όπως αυτό ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 1 άρθρο τέταρτο του ν. 4335/2015) καθορίζει την παθητική νομιμοποίηση, όσον αφορά στην αγωγή για την προσβολή της πατρότητας τέκνου γεννημένου σε γάμο.

Ο νομοθέτης του ν. 2521/1997, που προσέθεσε και τον άνδρα με τον οποίο η μητέρα, βρισκόμενη σε διάσταση με τον σύζυγό της, είχε μόνιμη σχέση με σαρκική συνάφεια κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης, στους ενάγοντες στη σχετική δίκη, παρέλειψε να κάνει αντίστοιχη προσθήκη για την παθητική νομιμοποίηση στο τότε ισχύσαν άρθρο 619 παρ.1 ΚΠολΔ (και ήδη σήμερα μετά την ισχύ του ν. 4335/2015, άρθρο 609 παρ.1 ΚΠολΔ), ερμηνευτικά όμως συνάγεται ότι, όταν ενάγων είναι ο τελευταίος, εναγόμενοι θα πρέπει να είναι οι δύο σύζυγοι και το τέκνο (βλ. Ά. Πλεύρη σε Απαλαγάκη-Σταματόπουλο, Ο Νέος ΚΠολΔ 2, άρθρο 609, σελ. 2088, Έφη Κουνουγέρη- Μανωλεδάκη, Οικογενειακό Δίκαιο, τόμος ΙΙ, έκδοση 1998, σελ. 22).

ΙΙ.  Η ομοδικία των περισσότερων εναγόμενων στην αγωγή προσβολής της πατρότητας είναι αναγκαστική λόγω υποχρεωτικής κοινής παθητικής νομιμοποίησης σύμφωνα με το άρθρο 76 παρ.1 περίπτωση τρίτη ΚΠολΔ (βλ. και ΑΠ 1415/2005 στην ΤΝΠ Νόμος, Γέσιου-Φαλτσή, Η ομοδικία, σελ. 239, Ά. Πλεύρη, ό.π., σελ. 2089).  Εξάλλου, επί αναγκαίας ομοδικίας, η άσκηση εφέσεως από τον ένα ομόδικο έχει αποτελέσματα και για τον ομόδικο που δεν άσκησε έφεση (ΑΠ 1518/2005, ΕλλΔνη 2006, σελ. 134, ΑΠ 1001/2007, ΕλλΔνη 2008, σελ. 1062), ο οποίος καθίσταται αυτοδικαίως διάδικος στην έκκλητη δίκη, και πρέπει να καλείται σε κάθε διαδικαστική πράξη του εφετείου (ΟλΑΠ 63/1981, ΝοΒ 1981, σελ. 1257, ΑΠ 1103/2010, ΕλλΔνη 2012, σελ. 752, ΑΠ 1332/2011 στην ΤΝΠ Νόμος, ΕφΑθ 5011/2009, ΕλλΔνη 2010, σελ. 524), διαφορετικά η συζήτηση της εφέσεως κηρύσσεται απαράδεκτη ως προς όλους τους ομόδικους (ΑΠ 1332/2011, ό.π., ΕφΑθ 6550/2003, ΕλλΔνη 2004, σελ. 584, ΕφΘεσσαλ 141/2011, Αρμ 2012, σελ. 369, στις οποίες παραπέμπει ο Στ. Πανταζόπουλος στην Κεραμέα/Κονδύλη/Νίκα, Ερμηνεία ΚΠολΔ 2, άρθρα 495-590, σελ. 74, παρ.9).

30  Ιουλίου 2024

Παναγιώτης  Στ.  Γουνελάς
Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο   &
Πτυχ. Οικονομικών Επιστημών Ε.Κ.Π.Α